Zaterdagnacht ben ik begonnen met wat amok te maken in mama's buik, ze begreep het niet dadelijk en nam dus alle tijd. Ook mijn papa leek niet echt gehaast want hij treuzelde nogal met het maken van mijn valies. Ik heb dan maar wat rondslingerende afval naar beneden gestuurd als waarschuwing... nu had ik hun volledige aandacht ;-)
Op de achtergrond hoorde ik papa nog telefoneren met het ziekenhuis, de vroedvrouw stelde voor om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Nu was papa al wat meer gehaast, maar dat hele gedoe met ziekenhuizen en gewone autoritjes zag ik echt niet zitten. Tijd dus voor de drastische aanpak.
Vermits ik toch een beetje nieuwsgierig was naar de buitenwereld, stak ik dus mijn hoofdje maar naar buiten. Nou, nou, dat hadden papa en mama niet verwacht de verwarring was compleet en terwijl papa nog even met het ziekenhuis belde hing ik daar maar wat ondersteboven te hangen. Dit kon maar beter niet te lang duren.
Gelukkig zei de vriendelijke dame van het ziekenhuis dat ik er uit mocht papa en mama hebben me dan ook snel uit de hachelijke houding gered. Zo, dat ging vlot. Ik had toch verwacht dat er wel wat dokters zouden zijn om me op te wachten, maar neen, enkel mama en papa. Ook goed dan, is des te gezelliger. Lekker kneus met z'n drietjes onder wat dekens.
Die buitenwereld viel best wel mee.
Een leuk gedichtje opgesteld door tante Kathleen:
Met heel veel spektakel werd jij geboren.
Wij konden onze oren niet geloven.
Zo snel was je uit de baarmoeder vertrokken.
Je ouders hadden zich nogal verschrokken!
Zelfs geen tijd om op de dokter te wachten,
heeft je papa zelf zitten trachten,
om zijn eigen zoon ter wereld te brengen!
Jouw geboorte werd een feest.
Zo eentje dat in Beringen nog nooit was geweest.
Ze hebben de hele straat voor je afgezet.
Dat vond je natuurlijk grote pret!
Een brandweerwagen haalde je mama naar beneden
Zoiets was nog nooit gebeurd in het verleden!
Wat een nieuws, wat een wonder
voor een jongen zo bijzonder!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten